Endoproteza stawu skokowego

Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego a jakość życia

Wiele badań dotyczących jakości życia pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów pokazują zadziwiające wręcz negatywny wpływ choroby na ogólny stan pacjenta. Kiedy mówimy o „zwyrodnieniu stawów” na myśl przychodzą pacjenci w podeszłym wieku, poruszający się w asekuracji kul łokciowych, używających na co dzień leków przeciwbólowych i którym najprostsze czynności dnia codziennego jak założenie butów stawiają duże problemy. Nadużywanie leków i ograniczenie aktywności ruchowej  mogą być źródłem schorzeń układu pokarmowego, serca, płuc. Pacjenci cierpiący z powodu zwyrodnienia stawu skokowego doświadczają podobnych problemów. Jednakże są oni zazwyczaj młodsi, poniżej 50 roku życia. Jeszcze bardzo aktywni do niedawna, chorobę zwyrodnieniową stawu skokowego odczuwają ze zwiększoną intensywnością. Nierzadko pojawiają się zaburzenia depresyjne.

Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego w odróżnieniu od choroby stawu biodrowego i kolanowego częściej występuję jako powikłanie urazu. Rozwija się jako efekt złamań i zwichnięć stawu skokowego w wyniku np. wypadku komunikacyjnego, upadku z wysokości, upadku na nartach czy deskorolce.

Należy również zwrócić uwagę na rolę przebytych urazów skręceniowych stawu skokowego. Nasz staw skokowy spełnia swoją ważna rolę przenoszenia obciążenia całego ciała poprzez stabilny ruch. Ten stabilny ruch jest możliwy dzięki bardzo wydajnemu systemowi więzadeł, które w większym lub mniejszym stopniu ulegają uszkodzenia podczas tzw. „skręcenia kostek”. Przeoczone lub nieprawidłowo leczone prowadzi do przewlekłej niestabilności stawu i lokalnego uszkodzenia chrząstki stawowej, które z kolei prowadzą do zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego wymagającego leczenia endoprotetycznego.

Aby dowiedzieć się jak prawidłowo rozpoznać i leczyć skręcenia stawu skokowego kliknij następujący link.

Szczególną grupą pacjentów wymagających leczenia z zastosowaniem endoprotezy stawu skokowego są pacjenci cierpiący na RZS (reumatoidalne zapalenie stawów). To przewlekła, postępująca choroba układowa tkanki łącznej o nieznanym podłożu, która symetrycznie atakuje stawy głównie rąk i stóp, ale procesem chorobowym mogą być objęte także duże stawy, w tym stawy skokowe. Schorzenie dotyka w odróżnieniu od choroby zwyrodnieniowej ludzi młodszych - przeczytaj link.

W przypadku zajęcia przez proces chorobowy stawu skokowego początkowo pojawiają się ból, obrzęk i zaczerwienieni (stan zapalny). Odpowiedzialna za ten stan jest tkanka maziowa, która poprzez nadmierny rozplem doprowadza do autodestrukcji chrząstki, torebki stawowej i więzadeł. Proces jest nieodwracalny i w szybkim czasie prowadzi do całkowitego zniszczenia powierzchni stawowych. Do niedawna zalecanym leczeniem operacyjnym był zabieg usztywnienia ( artrodezy) stawu skokowego. Obecnie endoproteza oferuje lepsze rozwiązanie.

Endoprotezy stawu skokowego wczoraj i dziś.

Historia protezy stawu skokowego sięga 1970r. kiedy to po raz pierwszy  przeprowadzono operację implantacji cementowej dwuelementowej protezy stawu skokowego. Pierwsze konstrukcje były bardzo podobne do tych stosowanych w stawach biodrowych przez co mało przypominały anatomiczne kształty kości piszczelowej i skokowej - tworzących staw skokowy. Duża ilość wczesnych powikłań przy zastosowaniu tych implantów nie zniechęciła badaczy do unowocześniania konstrukcji. Tym sposobem kolejne lata obfitowały w coraz lepsze rozwiązania.  Przełomem okazały się jednak dopiero endoprotezy stawu skokowego o budowie trzyelementowej, gdzie pomiędzy implantami zastępującymi zniszczone powierzchnie stawowe znajduje się rodzaj „poduszki” czy „łąkotki” nawiązując do budowy stawu kolanowego. Ten dodatkowy element może być na trwałe związany z jednym z implantów bądź może być mobilny i poruszać się w trakcie zgięcia i prostowania w stawie skokowym zastąpionym przez endoprotezę.

Dziś implanty używane do operacji protezoplastyki stawu skokowego odtwarzają bardzo dokładnie zdrowe powierzchnie stawowe. Są niczym ich wierne kopie. Elementy protezy pokryte są w specjalny sposób stopem tytanu, technologia  tzw. trabelucar metal, co w przeciwieństwie do poprzednich konstrukcji nie wymaga  stosowania specjalnego kleju- cementu do mocowania implantów. Takie pokrycie doskonale stymuluję sąsiednią kość to wrastania, a tym samym umocowania protezy. Dostęp operacyjny z boku stawu skokowego poprawia gojenie rany pooperacyjnej a użycie specjalnej ramy pozwala na bardzo precyzyjne założenie samej endoprotezy.

Dlaczego właśnie endoproteza?

Proteza stawu skokowego pozwala na zachowanie ruchu w stawie skokowym, co ma niebagatelne znaczenie dla prawidłowego chodzenia. Przed „erą protezową”  jedynym skutecznym leczeniem zaawansowanych zmian destrukcyjnych stawu skokowego była operacja usztywnienia (artrodezy) stawu. Ograniczała ona aktywności dnia codziennego pacjenta wpływając negatywnie na jego jakość życia. Zabiegi usztywnienia nadal mają miejsce w szczególnych przypadkach jednakże wypierane są przez bardziej anatomiczne rozwiązania jakimi są endoprotezy.

Operacja wymiany stawu skokowego w naszym szpitalu

Szpital oferuje swoje usługi i doświadczenie w zakresie leczenia chorób stóp, stawu skokowego i stawu kolanowego. Szpital istnieje od 2005 roku i od tego czasu przeprowadziliśmy ponad 20000 operacji. W początkach działalności szpital Halluxmed   specjalizował się przede wszystkim w leczeniu deformacji przodostopia głównie paluchów koślawych czyli haluksów, paluchów sztywnych, palców młotkowatych itd. Wtedy też powstała nazwa szpitala, która dzisiaj nie oddaje w pełni szerokiego wachlarza świadczonych usług.

W naszym szpitalu pacjent ma możliwość wykonania na miejscu badań radiologicznych w tym unikatowe badania tomografii komputerowej w pozycji stojącej – Pedcat, badanie ultrasonograficzne oraz badanie pedobarograficzne. W budynku szpitala znajdują się dwie nowoczesne sale operacyjne oraz oddział ortopedyczny, gdzie pacjent po zabiegu przebywa 3 dni. Operację przeprowadza się w znieczuleniu podpajęczynówkowym, a nad  minimalizacją bólu pozabiegowego czuwają lekarze anestezjolodzy wykorzystując przewodowe znieczulenie wykonywane pod kontrolą ultrasonograficzną. Wszystko jest zaplanowane w ten sposób, aby optymalizować opiekę i leczenie pacjenta ze schorzeniami stawu skokowego. Zespół lekarski – ortopedyczny i anestezjologiczny, zespół pielęgniarski, administracyjny oraz serwisowy szpitala działa jak jeden organizm sprawiając, że każda procedura, każde zadanie wykonywane jest płynnie, powtarzalnie i wydajnie. To niewątpliwa zaleta wąskiej specjalizacji naszej placówki.

Co po operacji?

Standardowo pacjent po zabiegu spędza 3 dni w szpitalu. 
Przez pierwsze 2 tygodnie porusza się przy pomocy kul łokciowych i w opatrunku gipsowym, wykonanym z lekkiego, syntetycznego gipsu, bez obciążania operowanej kończyny. Po 2 tygodniach na pierwszej wizycie kontrolnej ściągane są szwy oraz opatrunek gipsowy. Przez kolejne 4 tygodnie pacjent porusza się w ortezie typu „walker” oraz w asekuracji kul łokciowych, z częściowym obciążaniem operowanej kończyny.

Przez kolejne 4 tygodnie pacjent porusza się w ortezie typu „walker”, bez kul łokciowych z pełnym obciążaniem operowanej kończyny. Orteza ściągana jest na noc i na czas ćwiczeń w tym okresie.  Po 10 tygodniach po operacji możliwe jest chodzenie bez pomocy ortopedycznych. Od pierwszych dni po zabiegu wykonywane są ćwiczenia w stawie biodrowym i kolanowym oraz ćwiczenia izometryczne operowanej kończyny. Po 3 tygodniach po zabiegu rozpoczyna się wykonywanie ćwiczeń biernych prowadzonych mających na celu przywrócenie odpowiedniego zakresu ruchu.

Po 6 tygodniach włączane są ćwiczenia czynne w operowanym stawie. Po 10 tygodniu rozpoczyna się wykonywanie ćwiczeń wzmacniających mięśnie. Protokół pooperacyjny może ulec zmianie w zależności od sytuacji klinicznej, jakości kości, współistniejących deformacji itd.